Amerika is een idee, een droombeeld, een constructie opgetrokken uit penseelstreken van Hopper, woorden van Kerouac en honderd jaar Hollywood. Dat Amerika, van bruinbestofte gebouwen langs wegen die een heel continent doorkruisen, van de diner met het fifties uithangbord waar de blonde serveerster op leeftijd de beste cherry pie van de midwest serveert, dat bestaat niet echt. Toch? Wel dus. Remco Mooijekind stapte zo uit het vliegtuig de droom in. Op die grote witte vrachtwagen staat écht Budweiser, de politie heet in New York zowaar NYPD. De vervreemdende schoonheid van het overbekende, daar wilde Mooijekind wel nader mee kennismaken. Hij besloot het cliché een echte Amerikaanse hug te geven en het met drie welgemeende klapjes op de rug zijn waardering te tonen. Wat hem betrof zou die hug weleens kunnen veranderen in een doodsknuffel. Mooijekinds innerlijke American psycho zou het idee USA fileren tot op de laatste T-bone en de droom van het weidse westen volledig deconstrueren in zijn schilderijen. Het liep anders. Hij schilderde 24 Amerikaanse landschappen, een heel fotorolletje aan indrukken. De 24 frames als een filmseconde bewezen naast elkaar juist dat deze oerbeelden aan de tijd kunnen ontsnappen. En hoe Mooijekind zijn canvas ook kleingehouden heeft, het land downsizen lukte niet. Amerika laat zich niet vangen. Er zat niets anders op dan tegen de jukebox in de hoek aan te schoppen tot Elvis weer zong, en de serveerster, Laverne, te wenken voor een refill.
www.denieuweanita.nl
de hele serie staat verspreid over deze blog, vanaf ongeveer hier, en dan naar boven.
No comments:
Post a Comment