klein amerika
spilt milk
de nieuwe anita
27 April 2010
19 April 2010
15 April 2010
Een denkbeeldig boodschappenkarretje vol met boodschappen
door Ab Steenvoorden
Pakken koffie. Pakken suiker, bekers stroop, wafels in plasticzakjes , pinda’s ook in een doorzichtige trommel, melk in een kartonnen pak. Gepocheerde wortelen in een aluminium bus. Staafjes drop en een papieren zak met koffiebonen. Of een vreemd merk in jutebaal.
Zakken met haast de zelfde brokjes, rond draaiende kwast-aanzetten, een streek hier en daar nog een accentje met drie vlekjes rechts gemaakt, heeft hier een kunstenaar, Remco Mooijekind, alles bijna gelijk gemaakt.
In drie of vier,vijf rijen dik, schappen vol met etenswaar. Planken vol dezelfde artikelen zit hij te schilderen. Melk aroma, pindakaas, flessen en hele kleine potjes, doosjes en pakjes net iets te nauw in beeld gebracht? Vermoedelijk wel.
Steeds herhalen, als het ware in het zelfde patronen uitgebeeld. Steeds precies passend pakken rijst. Bamiepakken, Nassie goring in blik, Tjaptjoi in plastic, en met vermicelli, brokkelie, gevarieerdheid ten top gedreven.
Andere dozen van de zelfde maat. Plank, na schap, en planken helemaal boordevol. Rijen, van de zelfde hoeveelheden, rijen dik, aaneen gesloten, tot een soort behangpatroon. Leuke vlotte kleurtjes. Vol met herhalingen, van steeds zelfde merk. Zo van de zelfde fabriek. Steeds van al die zelfde pakken., dat moet toch heerlijk zijn, om zo vrij te kunnen schilderen. Voorraden genoeg voor handen.
Een voorraad van het zelfde merk, een massa artikel. Zoals wel meer is uitgedacht en is bedacht en is uit gevoerd. Onze supermarkt in beeld gebracht. Onze welvaart zichtbaar gemaakt. Hondenbrokken en blikjes katten grit.
Melkpoeder.Bijzonder koffie merken. Dozen met doosjes drop, snoepjes en andere lekkernijen. Pakjes, klosjes en kleine pakjes pepermunt. Winkelvoorraden vol. We hebben van alles heel veel het zelfde te koop. Het is of je in een winkel binnen stapt, en al die voorraden voor je ogen ziet staan. Planken, rekken vol met van alles en nog wat.
Je doet je ogen dicht en hoort de zacht muziek van het warenhuis.
Je hebt het in een ogenblik gezien. Wat Remco aan het scheppen is. Voor je ogen heeft iets gerust gevend gemaakt. Vertrouwd. Je kent het allemaal wel. Van alles wat er te koop is, is hier met aandacht geschilderd. Je hoeft niet meer te denken wat het voorstelt, dat weet nu iedereen. Er staat geen pak te veel of te weinig. Ook zie ik geen enkele opening staan. Rijen dik met planken vol met haast het allemaal de zelfde pakken. Wat bedoelt hij met dit zo het zelfde pakken te willen maken? Zo nadrukkelijk precies te schilderen. Er zit blijkbaar iets achter? Maar wat? Wat ik niet nog niet weet. Maar hij waarschijnlijk wel.
Wat wordt hier aangeboden? Vind hij dit zelf zo interessant genoeg? Alles zo af te beelden als een onbelangrijk ding? Of het nu om een busje met augurken of en pak maïzena gaat, alles lijkt haast het zelfde. In een ritme gemaakt.
Is het een reactie op het 'ware kunstwerk' dat hij bijna gereed heeft gemaakt van Titiaan?
Dit begrijp ik wel. Nu is hij ineens bevrijd van al dat naschilderen. Nu kan hij zich los maken van dat onbegrijpelijk dwangmatige dat hij pas, een poosje heeft gedaan. Even niet. Voor een poosje weg ermee. Dat vind ik zo knap van hem. Heel even iets geheel iets anders onder de aandacht brengen. Een geheel andere kijk. Globalisering en alles gelijk maken. Eenheidsworst. Een hele andere kijk op wat hij ook kan en wil maken.
Steeds de zelfde formaten, steeds het zelfde merk zien te maken. Het ritme. De schaduw van de herhaling laten zien. De vouwen van de papieren pakken. De dunnen lijntjes van wat daar tussen zit. De grote hoeveelheden van het zelfde merk herhalen, herhalen, herhalen. Herh……
Ook voor de toeschouwers is geen enkel probleem. Of hij nu een busje van het heen ziet of een doosje met iets anders, hij kan eindeloos met zijn ogen gaan dwalen. Er zit geen rustpunt in, waarbij je even stil kan staan. Er is ook geen open plekje open gelaten waardoor je wordt afgeleid. Het is een grote aantal gekleurde vlekken. Waarin je, je verbeelding kwijt kan. Of het nu Leidsche kaas is of een pakje met krenten en rozijnen gaat, door Remco gemaakt, zomaar, zonder na te denken.
Je kan het er op wagen....
08 April 2010
02 April 2010
klein amerika
Amerika is een idee, een droombeeld, een constructie opgetrokken uit penseelstreken van Hopper, woorden van Kerouac en honderd jaar Hollywood. Dat Amerika, van bruinbestofte gebouwen langs wegen die een heel continent doorkruisen, van de diner met het fifties uithangbord waar de blonde serveerster op leeftijd de beste cherry pie van de midwest serveert, dat bestaat niet echt. Toch? Wel dus. Remco Mooijekind stapte zo uit het vliegtuig de droom in. Op die grote witte vrachtwagen staat écht Budweiser, de politie heet in New York zowaar NYPD. De vervreemdende schoonheid van het overbekende, daar wilde Mooijekind wel nader mee kennismaken. Hij besloot het cliché een echte Amerikaanse hug te geven en het met drie welgemeende klapjes op de rug zijn waardering te tonen. Wat hem betrof zou die hug weleens kunnen veranderen in een doodsknuffel. Mooijekinds innerlijke American psycho zou het idee USA fileren tot op de laatste T-bone en de droom van het weidse westen volledig deconstrueren in zijn schilderijen. Het liep anders. Hij schilderde 24 Amerikaanse landschappen, een heel fotorolletje aan indrukken. De 24 frames als een filmseconde bewezen naast elkaar juist dat deze oerbeelden aan de tijd kunnen ontsnappen. En hoe Mooijekind zijn canvas ook kleingehouden heeft, het land downsizen lukte niet. Amerika laat zich niet vangen. Er zat niets anders op dan tegen de jukebox in de hoek aan te schoppen tot Elvis weer zong, en de serveerster, Laverne, te wenken voor een refill.
www.denieuweanita.nl
de hele serie staat verspreid over deze blog, vanaf ongeveer hier, en dan naar boven.
Subscribe to:
Posts (Atom)