7 januari was de opening van de expositie in Delicatessen samen met Olaf Zalcman
optredens van oa SpiltMilk
23 January 2011
Delicatessen
7 januari was de opening van de expositie in Delicatessen samen met Olaf Zalcman
optredens van oa SpiltMilk
18 January 2011
Titaantje in de Sumatrastraat
door Gerard Janson
“Slow down, slow down, what do you want from me ?” Adam Lambert van Maroon 5 zegt op zijn manier dat we ook eens stil mogen staan bij … ja, vul maar in: stilstaan bij liefde, stilstaan bij alles in het leven, en vooral ook stilstaan bij kunst. Die boodschap houdt meer in dan alleen onthaasten. Laten we alles niet zomaar, respectloos voor lief nemen. Misschien is het eens goed om stil te staan voor een culturele winkel in de Sumatrastraat in Amsterdam, waar het werk van Remco Mooijekind wordt tentoongesteld.
Remco Mooijekind is volgens zijn site http://remcomooijekind.exto.nl in 1972 in Noordwijk geboren, waar hij nog steeds werkzaam is in een galerie aan het Vuurtorenplein. In zijn onrustig zoekend bestaan heeft hij vaak over het strand, de duinen en de zee uitgekeken, maar dit zijn beslist niet de enige onderwerpen van zijn schilderijen. Als een echt Titaantje neemt de schilder het in feite meer en meer op tegen alle grootheden van deze aarde.
Ik bezocht Remco een tijd geleden in Klein Amerika, waar hij als bassist van Spilt Milk optrad, om zijn expositie muzikaal te omlijsten. Er hingen zo’n twintig schilderijen met als onderwerp Amerika. Zeg nu zelf: bij Amerika denk je aan ‘groot’ en ‘bevolkt’. Niet Remco; hij heeft het allemaal opvallend klein gehouden, iets om echt bij stil te staan. Geen wolkenkrabber, maar een simpel uithangbordje. Geen Golden Gatebrug van op een afstand, maar een down to earth middenbermvoorstelling van voor- en achteruitrijdend autoverkeer. Geen mensenmassa’s zoals op Times Square, maar een handjevol legoachtige figuren tegen het decor van enkele hoekpanden die nog eens extra klein lijken, doordat ze uit zo mogelijk nog grotere stenen zijn opgebouwd. Titaantjes kúnnen bouwen !
Geen giga grote Grand Canyons, of super bekende symbolen zoals het Statue of Liberty, maar heel andere, treffende verbeeldinkjes van wat herkenbaar Amerikaans is. Met zijn miniaturen neemt Remco Mooijekind het op tegen de iconen. Dat was Klein Amerika. Inmiddels heeft hij andere exposities gehad, zoals in The Suburb.
In zijn nieuwe expositie gaat Remco met zijn penseel opnieuw de strijd aan, dit keer met het grootwinkelbedrijf. Opnieuw pakt hij het klein aan, in een bescheiden ruimte, een voormalige delicatessenwinkel. Eigenlijk vind ik dat reclamemakers er eens een bezoekje moeten brengen om hun product te herkennen, of om de voorstellingen van Remco nog eens toe te passen als droste-effect op hun productverpakking.
Maar iedereen die ooit eens vakkenvuller is geweest, zou ook eens langs moeten komen. En wie van ons kent trouwens de supermarkt niet van binnen ? Zelf heb ik mij altijd al afgevraagd wat een vakkenvuller als zijn hoogste doel ziet: zouden het de volle, of juist de lege schappen zijn waar het hem om te doen is ?
Remco schildert de volle schappen, waarbij alles keurig gerangschikt is, en – anders dan de reclamemakers – hij houdt de consument buiten beeld.
Ook de supermarktmedewerker die in alle stilte ’s avonds nog bezig is met zijn voorbereidingen, blijft meestal onzichtbaar. Remco schildert alles
’s morgens, in een bijzonder kunstlicht, vlak voor de grootse opening van een nieuw en nog groter filiaal, nog voor er klanten komen, en voordat het grote consumeren kan beginnen. Zijn schilderijen lijken iets te zeggen. “Slow down, slow down, what do you want from me ?”
Als toeschouwer waan je jezelf God. Titaantjes willen je misschien wel van de troon stoten, maar voorlopig voel je dat je God in Frankrijk bent, een kind in een snoepwinkel, want je bent de eerste klant. Je hebt nog alle keus.
Ik sta voor de etalage van Delicatessen. Naast me hoor ik iemand zeggen: “Die aardappeleter van een Van Gogh, die kon er vroeger wat van.” Ik hoor op de achtergrond een bekende melodie “Slow down, slow down, what do you want from me ?”, als ik naar de schilderijen van Remco Mooijekind kijk. Ik voel me volledig God, een God van mijn eigen volgestouwde delicatessenzaak, een God van al mijn volle schappen, en een God van al mijn volle zakken chips. “Hoezo aardappeleter ?” hoor ik mijzelf vragen. “Slow down, slow down, what do you want from me ?”
Remco Mooijekind is het Titaantje. De expositie opent op vrijdag 7 januari in Delicatessen, Sumatrastraat 32 in Amsterdam, alleen ‘s midags open.
http://www.delicatessenzeeburg.com/
“Slow down, slow down, what do you want from me ?” Adam Lambert van Maroon 5 zegt op zijn manier dat we ook eens stil mogen staan bij … ja, vul maar in: stilstaan bij liefde, stilstaan bij alles in het leven, en vooral ook stilstaan bij kunst. Die boodschap houdt meer in dan alleen onthaasten. Laten we alles niet zomaar, respectloos voor lief nemen. Misschien is het eens goed om stil te staan voor een culturele winkel in de Sumatrastraat in Amsterdam, waar het werk van Remco Mooijekind wordt tentoongesteld.
Remco Mooijekind is volgens zijn site http://remcomooijekind.exto.nl in 1972 in Noordwijk geboren, waar hij nog steeds werkzaam is in een galerie aan het Vuurtorenplein. In zijn onrustig zoekend bestaan heeft hij vaak over het strand, de duinen en de zee uitgekeken, maar dit zijn beslist niet de enige onderwerpen van zijn schilderijen. Als een echt Titaantje neemt de schilder het in feite meer en meer op tegen alle grootheden van deze aarde.
Ik bezocht Remco een tijd geleden in Klein Amerika, waar hij als bassist van Spilt Milk optrad, om zijn expositie muzikaal te omlijsten. Er hingen zo’n twintig schilderijen met als onderwerp Amerika. Zeg nu zelf: bij Amerika denk je aan ‘groot’ en ‘bevolkt’. Niet Remco; hij heeft het allemaal opvallend klein gehouden, iets om echt bij stil te staan. Geen wolkenkrabber, maar een simpel uithangbordje. Geen Golden Gatebrug van op een afstand, maar een down to earth middenbermvoorstelling van voor- en achteruitrijdend autoverkeer. Geen mensenmassa’s zoals op Times Square, maar een handjevol legoachtige figuren tegen het decor van enkele hoekpanden die nog eens extra klein lijken, doordat ze uit zo mogelijk nog grotere stenen zijn opgebouwd. Titaantjes kúnnen bouwen !
Geen giga grote Grand Canyons, of super bekende symbolen zoals het Statue of Liberty, maar heel andere, treffende verbeeldinkjes van wat herkenbaar Amerikaans is. Met zijn miniaturen neemt Remco Mooijekind het op tegen de iconen. Dat was Klein Amerika. Inmiddels heeft hij andere exposities gehad, zoals in The Suburb.
In zijn nieuwe expositie gaat Remco met zijn penseel opnieuw de strijd aan, dit keer met het grootwinkelbedrijf. Opnieuw pakt hij het klein aan, in een bescheiden ruimte, een voormalige delicatessenwinkel. Eigenlijk vind ik dat reclamemakers er eens een bezoekje moeten brengen om hun product te herkennen, of om de voorstellingen van Remco nog eens toe te passen als droste-effect op hun productverpakking.
Maar iedereen die ooit eens vakkenvuller is geweest, zou ook eens langs moeten komen. En wie van ons kent trouwens de supermarkt niet van binnen ? Zelf heb ik mij altijd al afgevraagd wat een vakkenvuller als zijn hoogste doel ziet: zouden het de volle, of juist de lege schappen zijn waar het hem om te doen is ?
Remco schildert de volle schappen, waarbij alles keurig gerangschikt is, en – anders dan de reclamemakers – hij houdt de consument buiten beeld.
Ook de supermarktmedewerker die in alle stilte ’s avonds nog bezig is met zijn voorbereidingen, blijft meestal onzichtbaar. Remco schildert alles
’s morgens, in een bijzonder kunstlicht, vlak voor de grootse opening van een nieuw en nog groter filiaal, nog voor er klanten komen, en voordat het grote consumeren kan beginnen. Zijn schilderijen lijken iets te zeggen. “Slow down, slow down, what do you want from me ?”
Als toeschouwer waan je jezelf God. Titaantjes willen je misschien wel van de troon stoten, maar voorlopig voel je dat je God in Frankrijk bent, een kind in een snoepwinkel, want je bent de eerste klant. Je hebt nog alle keus.
Ik sta voor de etalage van Delicatessen. Naast me hoor ik iemand zeggen: “Die aardappeleter van een Van Gogh, die kon er vroeger wat van.” Ik hoor op de achtergrond een bekende melodie “Slow down, slow down, what do you want from me ?”, als ik naar de schilderijen van Remco Mooijekind kijk. Ik voel me volledig God, een God van mijn eigen volgestouwde delicatessenzaak, een God van al mijn volle schappen, en een God van al mijn volle zakken chips. “Hoezo aardappeleter ?” hoor ik mijzelf vragen. “Slow down, slow down, what do you want from me ?”
Remco Mooijekind is het Titaantje. De expositie opent op vrijdag 7 januari in Delicatessen, Sumatrastraat 32 in Amsterdam, alleen ‘s midags open.
http://www.delicatessenzeeburg.com/
Subscribe to:
Posts (Atom)